Waarom wou ik Curtis Salgado interviewen? Eerlijk? Het was pas toen ik 'Blues Brothers' en 'John Belushi' zag opduiken in artikels over deze soul/bluesman, dat mijn interesse gewekt was. Maar Curtis Salgado is, gelukkig, meer dan dat. Hij draait al heel lang mee, en heeft met vele bluesgroten op het podium gestaan. Hij vormde zijn eerste groep met Robert Cray en Richard Cousins. Speelde ook nog bij Steve Miller. Stond op het podium met Muddy Waters, John Lee Hooker, Bonnie Raitt en Carlos Santana. Toch is hij nog maar 59...
Enkele jaren geleden kreeg hij te horen dat hij kanker had, maar dankzij de steun van vele vrienden en fans, die hun hart en portemonnee openden voor hem, kwam hij er weer bovenop.

Curtis Salgado is de man die op zaterdag 4 mei het meest op het podium stond. Naast zijn eigen show, was hij ook nog te bewonderen bij Walter Trout en Southern Hospitality. Het interview dat ik met hem had, zal ik niet gauw vergeten. Want Curtis Salgado is een charmante veelprater, één die ook weet hoe hij mensen moet beroeren, op en naast het podium.

Je bent al heel lang actief als muzikant en zanger. Is er een verschil tussen vroeger en nu, vooral dan de manier waarop carrières gemaakt worden?
Dat is een goede bewoording, het 'maken' van carrières. Door de hedendaagse technologie is alles veranderd, want nu kan je 'viral' gaan op het internet, dat kan een leven veranderen. Toen ik begon was het mijn droom om een echte plaat te maken. Met alles erop en eraan. Maar nu koopt iedereen gewoon één liedje voor 99 cent, ze willen geen volledige albums meer kopen. Bovendien kan iedereen met een laptop of iPad zijn eigen muziek maken. Enerzijds is dat goed, want zo krijgt talent wel een kans, maar er is ook heel wat bullshit. Je kan gerust van overbevolking spreken.

Velen denken dat ze muziek kunnen maken.
Juist! Soms zien de mensen het verschil niet. Wat echt goed is, drijft niet altijd boven. En dat is heel spijtig! 

Hoe is het om een 'voorbeeld' te zijn voor jonge muzikanten? Want dat ben je toch wel? 
Ik zie dat niet zo. Ik vind dat ik nog alle dagen bijleer, dat ik nu pas mijn eigen 'ik' , mijn eigen stem aan het vinden ben.

In elk interview komt wel een vraag over Belushi en de Blues Brothers voor, heb je daar ondertussen niet genoeg van?
Nee, helemaal niet! De mensen willen dat verhaal gewoon horen. Vind ik dat spijtig, en wil ik dat ze meer over mij en niet over hem praten? Niet echt. Zo gaat het nu eenmaal in de wereld. Weet je, een aantal jaren geleden deed Nancy Sinatra een radio interview, en ze kreeg heel wat vragen over haar vader. Na een tijdje was ze het beu, en vroeg ze aan de interviewer of ze ook over haar laatste plaat mocht praten. Het interview was onmiddellijk afgelopen. Dus, als een interviewer je iets vraagt over een bepaald onderwerp, dan beantwoord je gewoon de vraag. Dat is nu eenmaal showbusiness. Ik vind dat niet erg, ik doe dat gewoon.
Ik was Belushis muze. Dan Ackroyd had een idee, maar Belushi vond het maar niks. Tot hij mij zag optreden. Ik was een deel van iets dat groter en groter werd, en heel wat carrières terug op de rails gezet heeft. En daar ben ik wel trots op!
Ik hou van heel veel muziek, ook van Beethoven, Mozart en Händel. Het is niet omdat ik uit Amerika kom, omdat blues en gospel 'mijn' muziek is, dat het daar stopt. Muziek is van iedereen en voor iedereen. De geschiedenis erachter interesseert me.

In een ander interview zei je dat de blues je wereldvisie gevormd heeft. Wat bedoel je daar mee?
Ik was niet echt een goede student, ik was constant met muziek bezig. Wiskunde interesseerde me gewoonweg niet. Enkel muziek. Door meer en meer met blues bezig te zijn, heb ik veel over Amerika geleerd, over de slavernij en de burgerrechten. Daardoor raakte ik ook geïnteresseerd in de geschiedenis van de hele wereld, want alles en iedereen is verbonden. Door de blues heb ik de rest van de wereld leren kennen.

En wat bedoelde je met 'het zou leuk zijn indien de oude blues mainstream zou worden'. Zit daar geen commercieel gevaar in?
Wat ik met mainstream bedoel, is dat muziek nooit meer hetzelfde zal zijn als vroeger. De tijden zijn anders, dit is 2013, we leven hier en nu. De ouden tijden zijn voorbij.
Ken je Dixieland? Velen beschouwen dit genre als een nieuwe hype, je hoort het overal, maar die muziek komt uit de jaren 20! Als we niet oppassen, dan wordt blues ook iets uit het verleden, een fossiel.
Door de nieuwe technologieën zijn we allemaal verbonden met elkaar. Er komt muziek van overal, India, Marokko, Rusland. Het gaat niet alleen meer over Amerika, nee, muziek komt van overal. Maar het genre moet zich aanpassen. Muziek is zo interessant, en toch willen heel wat mensen alleen maar teruggaan naar de oude blues. Maar die tijden zijn voorbij, we leven niet meer op de plantages, maar in 2013.

Enkele jaren geleden kreeg je te horen dat je kanker had. Dat had natuurlijk een grote impact op je leven.
Zonder levertransplantatie had ik nog 6 maand te leven. Ik had geen ziekteverzekering, dus hebben een aantal vrienden zoals Steve Miller, Taj Mahal en Robert Cray enkele benefietavonden opgezet voor mij. Ze hebben heel wat geld opgehaald, maar toch kwamen ze nog 100.000$ tekort. Het hospitaal wou zonder dat laatste deel niet opereren. Toen hebben 2 mensen me gewoon hun spaargeld gegeven! Zomaar! Het is een compleet mirakel dat ik hier nog zit. En ik ben nog altijd niet 100% in orde, ik heb ondertussen al terug enkele operaties moeten ondergaan.
Vroeger wou ik een grote ster zijn, en voor veel volk optreden. Maar dat hoeft nu niet meer. Wat nu belangrijk is, is hoe mensen elkaar behandelen, hoe mensen wel of niet verantwoording afleggen voor wat ze doen. Het draait allemaal om liefde, echt waar. Velen denken alleen maar aan zichzelf, en aan hun eigen leven.

Je bent ook een goed harmonicaspeler. Waarom koos je dat instrument?
Bedankt! Er zijn toch ook nog heel wat betere spelers dan ik hoor ...
Maar het is een interessante vraag. Als kind had ik een gitaarleraar, en hij schopte me altijd tegen de schenen als ik een fout maakte. Na een tijdje wou ik niet meer naar de les, dus kocht mijn moeder me een boek met bluesharmonicasongs. Zo is het begonnen. Bovendien is het een klein instrument, je kan het gewoon in je broekzak steken. Toen ik Paul Butterfield en Little Walter hoorde spelen, wist ik wat ik wou doen. Ik hou enorm veel van Little Walter, hij was écht goed! Mijn zus kocht me het album 'I Hate To See You Go' en dat heeft mijn leven veranderd. Eens ik dat gehoord had, was ik verkocht! 

Op je laatste album 'Soul Shot' heb je ook songs van Bobby Womack of Otis Redding gecoverd. Hoe kies je uit wat je gaat coveren?
Ik vind dat één van mijn sterke kanten, het kiezen van songs. Als ik ze goed vind, dan weet ik dat anderen het ook zullen goed vinden.

Moet je er een bepaald gevoel bij krijgen? 
Ja, het moet een song zijn die juist is voor MIJ. Ik kan niet eender wat doen, bv Stevie Wonder ligt me minder. Hij is zo'n fantastische zanger, daar kan ik niet aan tippen. Ik ben een zanger, daar houd ik mij het meeste mee bezig. Ik heb altijd al gezongen, ook als kleuter al op school. Zingen en optreden, zoals met het gospelkoor.

Je hebt op 'Soul Shot' met Tony Braunagel gewerkt. Kende je hem al voordien?
Juist voordat ik te horen kreeg dat ik kanker had, was ik op de Bluescruise. Daar zag ik de Phantom Blues Band. Eigenlijk zijn het gewoon een aantal topstudiomuzikanten uit LA, die al met heel wat grote namen gespeeld hebben, zoals BB King, Bob Dylan of Paul Simon. Ze zijn gewoon de beste ritmesectie.
Maar toen kreeg ik kanker. En genas ik weer. En Taj Mahal zei tegen Tony Braunagel dat ze een plaat met mij moesten opnemen. Zo gezegd, zo gedaan dus. Het was een fantastische ervaring, ik bewonder hen allemaal, niemand had last van een ego.  

Je hebt al met heel wat mensen op het podium gestaan, zoals Robert Cray, Steve Miller, Bonnie Raitt.
Eén van de leukste dingen die ik heb meegemaakt was met iemand waarmee ik niet gespeeld heb, nl Clifton Chenier. Hij verbleef in mijn appartement toen ik 23 was.
Chenier was echt heel vriendelijk. Hij had een roadmanager die 4 dagen dagen lang voor de hele crew gekookt heeft ; ontbijt, lunch en avondeten. Ook gumbo. Man, kon die vent koken, die gumbo was om duimen en vingers bij af te likken. Dat was een fantastisch leuke ervaring, sindsdien weet ik alles van zydecomuziek ook! 
En dan is er nog Bonnie Raitt. Zij is echt een topvrouw. Als ze in de buurt optreedt, vraagt ze altijd of ik wil meedoen. Als iemand die 8 Grammy's gewonnen heeft, zoiets vraagt, dan kan je toch niet weigeren?
Net zoals bij BB King. Hij is altijd BB King. Hij weet wat je denkt en voelt. Zo'n 3 jaar geleden hebben we samengespeeld. Achteraf wou hij op de foto met mij. Ik kniel dus neer, en hij zegt 'neem mijn hand maar vast'. Ik doe dat, en hij legde mijn hand op zijn knie. Ik wist niet meer wat zeggen of doen! En dat weet hij, hij weet dat hij jou niet onberoerd laat, omdat hij BB King is! Zelfs de Marsmannetjes weten wie BB King is!
Dat is echt heel ontroerend, ik hou daar wel van. BB King weet dat, ik denk dat hij daarom nog steeds optreedt. Wat kan hij anders doen, op pensioen gaan?

Kathy Van Peteghem